Rozdział XVIII

***
 Wróciłam następnego ranka do domu po spędzonej nocy z Kosmą. Lepiej żeby nikt się nie dowiedział o naszej wspólnej nocy. Weszłam do domu ciągle się śmiejąc.
 

 - A co ty taka szczęśliwa ?- spytał Chris.
 - A miałam dobry dzień i tyle.
 - Po południu był tu jakiś młodzieniec przedstawił się jako Aron.
 - Co chciał ?- zdziwiłam się.
 - Nie wiem. Pomyślał ,że jestem twoim chłopakiem.
 - Lepiej wyjaśnię to.- wyszłam z domu i ruszyłam do Arona. Stanęłam przed drzwiami i zapukałam.
 - Hej dobrze cię widzieć.- chłopak otworzył.
 - Niby byłeś u mnie. Ojciec mi przekazał.
 - Tak chciałem cię zaprosić na ślub.
 - Jako osoba towarzysząca ?
 - Nie. Jako gość. Za miesiąc się żenię.- opromieniał.
 - O Boże, gratuluje!- przytuliłam go.
 - Dziękuje.

 - Jasne ,że przyjdę.
 - Możesz kogoś zabrać.
 - Niestety będę sama. Moja osoba towarzysząca się zmyła.- spieszyłam się.
 - A to głupiec. - złapał mnie za ramie. - Chloe powiedz mi coś nas łączyło czy to był tylko mój głupi wymysł.
 - Tak, myśle ,że tak.- pocałowałam go w policzek. - Do zobaczenia.
 - Taa. - przyglądał mi się. - Wypiękniałaś.
 - Trzymaj się lowelasie.- zaśmiałam się.
 
 Wracając do domu próbowałam dodzwonić się do Kosmy, lecz ten nie odbierał. Nagrałam się na pocztę głosową.” Hej tu Chloe. Nie wiem czy masz mój numer, ale pomyślałam sobie, że może byś wpadł za miesiąc. Dostałam zaproszenie na ślub i bardzo chciałabym się zabrać. Mam nadzieje ,że jeszcze chcesz mnie widzieć. Tęsknie”. Rozliczyłam się.

***
 Nadszedł dzień ślubu przez ten czas pare razy spotkałam się z Aronem i jego narzeczoną. Bardzo do siebie pasują. Odkąd Kosma wyjechał czuje się potwornie słabo oby to szybko przeszło. Zaczęłam przygotowania.
 
 - Rosica dziękuje za pomoc.
 - Drobiazg. Musisz jakoś wyglądać niech Aron widział co stracił.

 - Niech będzie szczęśliwy.
 - A zresztą przecież ty masz Pierwotnego w sercu. Serio się z nim przespałaś?- zaśmiała się.
 - Cicho. Nikt nie może wiedzieć wiesz , że każdy może być wrogiem.
 - Spokojnie. Twój sekret jest u mnie bezpieczny. A zresztą Kosma jest pociągający.
 - Żebys wiedziała.
 Weszłyśmy do butiku na ostatnią przymiarkę sukienki.
 
 - Pięknie.- Rosica się przyglądała
 - I serio idziesz sama ?
 - Oj spokojnie dam rade.- zapłaciłam za sukienkę
  Po paru godzinach byłam gotowa. Christian podwiózł mnie do kościoła.
 - Baw się dobrze.- przytulił mnie.
 - Dziękuje. A ty jak chcesz spędzić wieczór ?
 - Już jestem blisko dowiedzenia się kto ma zapas kołków z białego dębu.
 - Świetnie. - przejrzałam się w lusterku i wyszłam z samochodu natychmiast idąc do kościoła.
  Po mszy Aron z żoną wsiedli do bryczki z końmi, która zawiozła ich do małego pałacyku. Tam miło odbyć się wesele. Po przystawkach goście zaczęli się bawić tylko ja siedziałam ciągle na swoim miejscu.
 - Zatańczymy ?- podszedł do mnie Aron.
 - Trochę źle się czuje ,ale chętnie.- wstałam i ruszyliśmy na parkiet.
 

 Bardzo dobrze się bawiłam. Zatańczyłam z paroma mężczyznami i trochę wypiłam. Tańcząc z jednym z mężczyzn zauważyłam znajomą mi twarz.





 - Kosma!- podbiegłam.
 - Nie przepuściłbym takiej okazji. Wyglądasz przepięknie kochana.- ucałował moją dłoń.
 - Muszę wyjść.- złapałam się Kosmy.
 - Co się dzieje?
 - Jest mi słabo.
 - Wybacz, ale porywam Chloe.- zwrócił się w stronę Arona.
 - Coś się dzieję?- chłopak wpatrywał się jak ledwo trzymam się na nogach. - Może pomogę?
 - Nie trzeba. Poradzimy sobie.- złapał mnie za rękę i wyszliśmy. - Mam tu samochód.
 -  Skąd cię stać na takie auto?- przyglądałam się stojącemu BMW i8
 - Gdybyś miała 1020 lat też byś uzbierała.- pomógł mi wsiąść i odwiózł mnie do domu.
  Droga minęła mi szybko gdyż co chwile przysypiałam. Kosma pomógł mi wysiąść z samochodu i wziął mnie na ręcę zanosząc do domu. Stanął w progu.
 - Chloe musisz pozwolić mi wejść.
 - Tak jasne. Zapraszam.- trzymałam się mężczyzny.
 - Co tu robisz?- podszedł Chris. - I co z moją córką?
 - Czego chcesz łajdaku?- wszedł wściekły Octavius.
 - Wy mi lepiej powiedźcie co się z nią dzieję.- Kosma odstawił mnie na podłogę.

 - Właśnie widzę, że jest jakaś blada.- Christian pomógł mi usiąść.
 - Nic mi nie będzie. Octavius proszę zrób mi jakiś drink.- rozsiadłam się na fotelu.
 - Jasne.- podszedł do baru.
 - Dziękuje Kosma za pomoc.- Chris wyszeptał.
 - Jeszcze może mu wybaczysz!?- Octavius wrzasnął i zgniótł szklankę.



 - Spokojnie.- uniosł ton. - Idź lepiej do Kylie.
 - Pójdę już.- Kosma ruszył w stronę drzwi.
 - Zaczekaj!- rzuciłam się za nim po czym runęłam na podłogę. - Boli.- poczułam ogromne kłócie w brzuchu.
 - Lepiej się połóż. A ty Octavius rzucisz zaklęcie i zobaczymy co jej jest. W końcu umiesz czarować.- zarządał Christian.
 - Chcę zostać. Martwię się o nią.- nalegał Kosma.
 - Śpisz w salonie. Nawet się nie zbliżaj do Chloe.- odparł biorąc mnie na ręcę. - Do jutra.- ojciec zaniósł mnie do pokoju. Za nami wszedł Octavius.
 - Chris wyjdź, ja rzucę zaklęcie.- usiadł obok mnie na łóżku.
 - Nie spraw jej większego bólu.- wyszedł, usłyszałam jak zamyka się w swoim pokoju.
 - Kochasz go.- spojrzał na mnie chytrze.

 - Rób swoje.- ledwo wstałam.
  Octavius wstał. Skupił całą swoją uwagę na mnie, szeptając coś pod nosem. Po chwili poczułam ból przeszywający całe moje ciało. Zaczęłam krzyczeć.


 Chłopak nagle przestał i spojrzał się na mnie z przerażeniem.
 - I co?- padłam na łóżko.
 - Nie wiem jak ci to powiedzieć.- oparł się o ścianę po czym usiadł na łóżku. - Coś wyczuwam.
 - Gadaj!- nalegałam.

 - Nie pchaj mnie. Jestem aktualnie w szoku.
 - Octavius.- wrzasnęłam.
 - Jesteś w ciąży.
 - Co...- natychmiast usiadłam łapiąc się za brzuch. - Wyjdź.- szepnęłam.
 - Jak wolisz.- opuścił pomieszczenie.
 - Nie...- powiedziałam cicho po czym od razu się rozpłakałam.
 

***

 - Hej moge wejść?- zapukał Chris budząc mnie.
 - Zaczekaj.- spojrzałam w lustro stojące obok łóżka. Moja twarz była cała napuchnięta a oczy ponownie się zaszkiły. Natychmiast przetarłam je chusteczką. - Wejdź.
 - Płakałaś?- zmartwił się.
 - Tato wybacz mi.- wtuliłam się w niego. - Proszę zawołaj Kosmę.
 - Dobrze.- wyszedł po dawnego przyjaciela.
 - Coś się stało?- Kosma zamknął za sobą drzwi.

 - Stało się coś co nigdy nie powinno. - złapałam się za brzuch. - Ja...- nie umiałam z siebie nic wyksztusić.
 - Powiedz.- wziął moją dłoń z brzucha i przyłożył do swojej klatki piersiowej. - Czujesz jak się martwię? Zaraz serce wypadnie mi z piersi.
 - Możesz mnie przez to znienawidzić.- scisnęłam jego koszulkę.
 - Chloe nie mów tak. Nic nas nie rozdzieli.- objął mnie w pasie.
 - Jestem...- wdzięłam głęboki oddech. - Jestem w ciąży.- spoważniałam.
 - Zaraz...Co!?- złapał się za głowę. - To niemożliwe. Jestem wampirem nie mogę mieć dzieci. - zaczął się denerwować. - Spałaś z kimś jeszcze?
 
 - Jak możesz tak mówić.- ocierałam łzy, które samoistnie spływały po moich policzkach.- To twoje dziecko.- próbowałam złapać oddech.
 
 - Muszę iść.
 - Najlepiej, odejdź!- zaczęłam krzyczeć. - Życzę ci abyś umarł!- uklękłam. Czułam jak tracę siły.
 - Co tu się dzieje! Słychać was w całym domu!- wszedł Chris.
 - Odchodzę Christianie.- ruszył w stronę wyjścia.

 - Chloe co on zrobił?- ojciec przy mnie uklęknął.
 - Zrobiliśmy to oboje. Jest mi wstyd przyznać się przed tobą.
 - Mów szybko.- nalegał. - Octavius zatrzymaj Kosmę!- krzyknął.
 - Jestem w ciąży!- krzyknęłam przez łzy.
 - Zabije go!- pobiegł za Kosmą.

***Oczami Christiana***

 - Wyrwę ci serce!- wrzasnąłem.
 - Zmądrzałeś.- powiedział Octavius próbujący utrzymać Kosmę.
 - Jak śmiałeś w ogóle dotknął moją córkę!- uderzyłem go z pięsci w twarz. - Przynieście sztyet! Ktokolwiek !
 - Proszę nie rób mi tego.- błagał. - Wiesz dobrze, że to nie jest możliwe! Jestem wampirem do cholery.
 - Tu cię oświecę. Gabrielle 1000 lat temu rzuciła na naszą trójkę urok pozwalający się rozmnażać. Zrobiła to abyśmy do końca nie stracili człowieczeństwa. A moja córka odziedziczyła to po mnie.
 - Dopiero teraz mi to mówisz!- krzyczał.
 - Straciłeś i tak już szansę.- weszła Chloe. - Jak mogłeś.- wyjęła zza pleców sztylet.
 - Przytrzymam go.- odparł Octavius.

 - Zasłużyłem. Nie wiedziałem, że moge mieć dziecko. Pozwólcie mi je chociaż jakoś poczuć a wtedy zróbcie ze mną co chcecie.
 - Pozwól mu.- odparła kładąc jego dłoń na swoim brzuchu.
 - Chloe wybacz.- zamknął oczy.
 - Połącze teraz waszą trójkę abyście razem poczuli "to".
 - To jest dziecko.- odepchnęła Octaviusa. - Rzuć zaklęcie palancie!
 - Widzę już humorki.- zaśmiał się po czym uzyskał skupienie.

***

 Zamknęłam oczy. Starałam się odprężyć i wsłuchać. Poczułam jak Kosma wstrzymał oddech i zacisnął moją dłoń. Po chwili ciszy usłyszałam ciche bicie serca. Momentalnie przepełniło mnie uczucie gorąca. Czułam się dziwnie. Kiedy otworzyłam oczy zobaczyłam Kosmę spoglądającego na mój brzuch po czym szybko zerknął na mnie. Zalał się łzami.
 - Muszę się przewietrzyć.- nie spuszczał ze mnie wzroku.
 - Lepiej wrócę do pokoju.
 - Zaraz przyjdę.- powiedział Chris.
 - Tato proszę. Daj mi chwilę.
 - Coś mi nie gra.- wyrwał się Octavius. - Płód nie powinien się tak szybko rozwijać. To nie będzie zwykłe dziecko w końcu rodzice to Pierwotni.
 - Idę do siebie. Serio powinnam odpocząć.
 - Zaczekaj.- podszedł Kosma. - Wybacz mi proszę. Chcę tego dziecka. Zabije każdego kto stanie na drodze do jego szczęścia. Tylko pozwól mi z wami być. Błagam.
 - Ono może nas wszystkich znów zjednoczyć.- spojrzałam na Chrisa.
 - Kosma, Chloe złapcie mnie za rękę. Chcę wam coś pokazać.- zrobiłam jak kazał. Zaczęłam widzieć różne obrazy. Urywki z mojej przyszłości. Octavius nauczył się panować nad swoim darem bardzo dobrze, przecież jest częścią przyrody.





 


 
 - Dziewczynka.- wyszeptał Kosma.
 - Przepraszam.- oprzytomniałam. - Muszę wykonać telefon.
 Poszłam do mojego pokoju i położyłam się na łóżko. Sięgnęłam po telefon i wybrałam numer do Vee.
 - Hej Chloe nie za bardzo mogę rozmawiać. Mój tata zaprosił ważnych gości z pracy.- zaczęła.
 - Dobra.- powiedziałam smutnym głosem. - To kiedy indziej zadzwonie.
 - Czekaj. Coś się stało?
 - Można tak powiedzieć.- westchnęłam.
 - Opowiadaj.
 - A ojciec?-
 - Zaczeka.- zaśmiała się.
 - Pamiętasz Kosmę?
 - Coś kojarzę. To ten trzeci Pierwotny?
 - Tak.
 - I co udało się wam go zabić?
 - Zaszła nagła zmiana planów.
 - Jak to? Przecież byliście tak zdeterminowani.
 - Byliśmy to racja. Ale kiedy się w nim zakochałam...
 - Zaraz co!?- Vee mi przerwała.
 - Daj mi skończyć. I będzie ojcem mojego dziecka więc nie mogę go zabić.
 - Cholera.- szepnęła. - Normalnie nie wiem co powiedzieć. Pakuję się i jadę do Nowego Orleanu.
 - Vee spokojnie. Ja chcę odwiedzić Wilford.
 - Napewno?
 - Tak. Przy okazji spotkam się z Samem. Postaram się być za 2 dni.
 - To do zobaczenia.
 - Trzymaj się.- rozłączyłam się.
 Po odłozeniu telefonu na szafkę nocną wyjęłam walizkę i zaczęłam się pakować. Długo nie wiedziałam jakich rzeczy będę potrzebować. Kiedy kończyłam do pokoju wszedł Kosma.
 - Co ty robisz?- przybliżył się.
 - Wyjeżdżam na krótki czas do dawnych przyjaciół.- spojrzałam na wampira.


 - Nie pozwolę.

 - Nie masz nic do tego. Jadę i koniec.- dopinałam do końca walizkę.
 - Powiedziałem nie! - wrzasnął i wyrwał mi walizkę po czym ją rozerwał. - Jakiś łowca, który ma zapas kołków z białego dębu nas ściga a ty chcesz się narazić!- krzyczał.

 - Poradzę sobie.- powiedziałam spokojnie.
 - Czy ty chcesz tak wystawić nasze dziecko ?- wziął głęboki oddech. - Jeśli coś by się wam stało...
 - Ale...- zaczęłam.
 - Nie przerywaj mi! Rozszarpie wtedy każdego.
 - Wyjdź.- opuściłam głowę.
 - Hej!- zaczął krzyczeć Octavius. - Chodźcie do salonu!
  Natychmiast zbiegłam po schodach a za mną Kosma. Octavius stał przy otwartych drzwiach wejściowych.
 - Ktoś zostawił nam prezent.- odwrócił się trzymając kołek z białego dębu.

 - Raczej ostrzeżenie.- Christian zaczął go oglądać. - Musimy uciec.- zaczął.
 - Pójdę po resztę.- Octavius oddał kołek w ręcę Christiana i pobiegł w głąb domu.
 - Christian co się dzieję?- zbiegła Rosica.
 
 - Pakujcie się musimy się zaszyć gdzieś indziej.
 - Może Wilford.- zaczęłam.
 - Nie.- odparł.- Gdybyśmy się rozdzielili byłoby bezpieczniej.
 - Gdybym tylko znów była wampirem to...- zamartwiała się Rosica.
 - Jako człowiek jesteś najbezpieczniejsza.- uspokoił ją Chris.
 - Nie można nas rozdzielić. Przecież jesteśmy jak rodzina.- spojrzałam na każdego po kolei.
 - Córko to tylko na jakiś czas.- przytulił mnie.
 - Znowu cię stracę. Przecież osobno jesteśmy słabsi.
 - Jeszcze się spotkamy. Nie martwcie się. - przyszedł Octavius z Kylie na rękach. - Zabiorę ją w bezpieczne miejsce.
 - Ufam ci. Dbaj o nią.- podeszłam do kuzynki, która spała na rękach chłopaka.
 - Zamówiłem taksówkę. Już dawno znalazłem dla nas dwojga miejsce tylko chciałem aby wyzdrowiała.
 - Ja zabiorę Amber.- wtrąciła się Rosica. - Nie zostawię siostry.
 - Pojadę z tobą do Wilford.- Kosma złapał moją dłoń.
 - Dziękuje. Weźmiemy ten kołek.
 - Będę nad wszystkim czuwał.- Chris wpatrywał się w okno.
  Nastęnego dnia wszyscy opuściliśmy dom. Rozstaliśmy się na lotnisku. Rosica i Veso zostali przyjęci do domu Sineda w Irlandi oczywiście zabrali ze sobą Amber. Luke nie powiedział, gdzie ma zamiar się ukryć. Po prostu w nocy zniknął. Octavius i Kylie wyjęchali do Kaliforni. Moja kuzynka zawsze chciała tam zamieszkać. Christian również nie powiedział, gdzie ma zamiar wyjechać. Pożegnał się ze mną i zniknął.
 Razem z Kosmą wieczorem byliśmy już w Wilford. Oczywiście było takie jak zapamiętałam. Wiecznie ponure i zimne. Skontaktowałam się z Vee, aby odwiedziła mój stary dom, w którym się zatrzymaliśmy.
 - Jak ci się podoba?- zapytałam wampira, który wnosił nasze rzeczy.
 - Wiesz bywałem w pałacach.- rozglądał się. - W końcu kiedyś miałem status arystokraty.
 - To taka rudera nie jest dla ciebie.- podeszłam do niego bliżej.
 - Dla ciebie zrobię wyjątek.- pocałował mnie czule.
 Nagle usłyszałam dzwonek do drzwi.
 - To pewnie Vee.- podbiegłam aby otworzyć.
 - Chloe!- przyjaciółka wbiegła i mnie przytuliła.

 - Tak się cieszę.- rozpromieniałam. - W końcu coś dobrego.
 - To ja wam nie przeszkadzam.- wtrącił się Kosma. - Pójdę coś zjeść.- uśmiechnął się i wyszedł.
 - Opowiadaj wszystko. -Vee pociągnęła mnie do salonu. - Trzeba tu posprzątać.
 - Racja.- zaśmiałam się.
 - Gdzie Veso, Rosica...cała reszta?
 - Ściga nas łowca, który ma kołki z białego dębu. Musieliśmy się rozdzielić na jakiś czas.
 - O jeny. Przykre.- odparła.- Zaprosiłam jeszcze Sama masz coś przeciwko?
 - No co ty. Wspaniale.
 - Słyszałaś, że daleka rodzina Ryana postawiła mu grób na cmentarzu? Ciągle łudzą się, że jego ciało zostanie odnalezione.
 - Gdyby tylko znali prawdę. I pomyśleć, że to z nim chciałam być do końca życia.
 - Nie przemuj się.- Vee spojrzała przez okno. - Idzie Sam.- otworzyła chłopakowi drzwi.
 - Kogo tu przywiało.- zaśmiał się. - W końcu wróciłaś.
 - Nie chcę już odchodzić.

 - A ty kochanie nie powinnaś się uczyć?- Sam spojrzał na Vee.- Pan Trevor byłby niezadowolony.
 - Kim jest pan Trevor ?
 - Jest nowym nauczycielem historii. Mega ciacho.- dziewczyna mnie szturnęła.
 - Bo sam robi swoje ołówki.- Sam parsknął śmiechem.
 - A daj mu spokój.- odparła.


 - To dziwak. Zawsze siedzi do późna w jednej z klas. Zasłania okna i zamyka się na klucz.
 - No co ty żaden dziwak. W takim razie chodźmy sprawdzić co tam robi.- Vee się oburzyła.
 - Jak chcesz.
 Zostałam długo namawiana, aby sprawdzić co robi ten mężczyzna. Po wkradnięciu się do szkoły, szliśmy w kierunku klasy, w której zawsze siedział Trevor.
 - Oszaleliście.- szepnęłam.
 - Zawsze tacy byliśmy.- Sam zaśmiał się pod nosem.
 Kiedy się domawialiśmy stojąc pod klasą nagle drzwi się otworzyły. Przed nami stanął wysoki brunet o bardzo jasnej karnacji.
 
 - Vee co tu robicie?- zapytał.
 - Eee...- zastanawiała się. - Zgubiłam telefon i teraz go szukamy.- odpowiedziała nerwowo.
 - To wejdźcie może gdzieś tu leży.
 Weszliśmy do sali historycznej. Było bardzo duszno. Moją uwagę przyciągnął stos ołówków na biurku.
 - Słyszałam, że sam pan robi te ołówki.- przyjrzałam się im.
 - Moje małe hobby.- zaśmiał się. - Jak ci na imię?
 - Chloe Leon.- uśmiechnęłam się.
 - Nie uczęszczałaś czasem do tej szkoły?
 - Tak, ale z ważnego powodu musiałam zrezygnować.
 - Rozumiem.

 - Nie ma tu telefonu.- powiedziała nagle Vee.- To może już pójdziemy.
 - Tylko mam jedną prośbę. Sam zabierz pannę Bergman i pójdźcie na chwilę do mojego auta po kartonowe pudełko. Jest w bagażniku.
 Przyjaciele skinęli głową i wyszli z sali.
 - To może im pomogę?- obejrzałam się nerwowo.
 - Nie musisz. Lepiej zdradź gdzie są Pierwotni.- wziął jeden ołówek do ręki. - Zaskoczę cię. To biały dąb. Jeden zły ruch i po tobie.- mężczyzna zakluczył drzwi od sali.
 - Nie mam pojęcia.- wycofałam się na tył sali.
 - Będą cię szukać.- rzucił we mnie ołówkiem, lecz zrobiłam szybki unik.
 - Ty nie wiesz z kim zadzierasz.

 - To mnie oświeć.- zaczął się zbliżać.
 - Kosma cię zabiję jeśli tylko mnie skrzydzisz.- przybrałam wampirzą formę.
 

 - Jestem łowcą. Nie robisz na mnie wrażenie.

 Popchnęłam Trevora na ścianę podbiegając do okna. Zawołałam do Vee, aby szybko zadzwoniła do Kosmy. Mężczyzna złapał mnie i rzucił na ławkę, która natychmiast się złamała.
 - Zabiję ciebie i to twoje dziecko.
 - Skąd o nim wiesz?
 - Ściany mają uszy.- uderzył mnie w twarz.
 - Kolego prosisz się o śmierć.- kopnęłam go w brzuch.
  Nie czekałam długo na pomoc. Kosma wywarzył drzwi a za nim wbiegli Vee i Sam.
 - Zniszczę cię.- Kosma złapał Trevora i wbił rękę w jego pierś. - Pożegnaj się z życem.
 - I tak wrócę. Jestem nieśmiertelny.- zaśmiał się, po czym Kosma wyrwał mu serce.
 - On wie za dużo.- wstałam z połamanej ławki.
 - Spalmy go.- zaproponował Kosma.
 - Nie! Pożar w szkole no co wy.- Vee zwróciła się w moją stronę.
 - Lepiej zadzwonię do Christiana i powiadomię o naszym nowym "przyjacielu".- wyszłam na korytarz.

***Oczami Vee***

 - Czy on wróci?- spytałam Pierwotnego i uklękłam nad leżącym nauczycielem.
 - Zapewne. - chodził nerwowo.
 - Zabierzmy go stąd. Przecież jutro są lekcje. Nie zostawimy tu Trevora z dziurą w piersi.- Sam mnie odciągnął.
 - Weźmy jego samochód. Zamkniemy go w bagażniku.- zaproponowałam.
 - To wcale nie taki głupi pomysł.- Kosma przerzucił ciało przez ramię. - Chodźmy.
 Po schowaniu Trevora do bagażnika również wsiedliśmy do auta. Sam i ja rozsiedliśmy się z tyłu, Kosma prowadził, a Chloe siedziała obok niego ciągle wpatrzona w szybkę. Wampir próbował jakoś rozchmurzyć moją przyjaciółkę łapiąc za dłoń lub kolano lecz ta ani drgnęła.
 Dojechaliśmy do domu Chloe. Zamknęliśmy łowcę w piwnicy. Wraz z Samem zostaniemy dziś na noc u przyjaciółki. Stała się strasznie oschła w tym nowym towarzystwie. Rozłożyłam świeżą pościel w pokoju gościnnym i przygotowywałam się do spania kiedy nagle weszła Chloe.
 - Mogę?- weszła niepewnie.
 - Pewnie. Czymś się martwisz.- usiadłyśmy na łóżku.
 - Nie zostanę tu jak widać długo.- bawiła się włosami. - Moja córka byłaby w wielkim niebezpieczeństwie.
 - Co ty...- chwile się zastanowiłam. - Czyli to dziewczynka.- uśmiechnęłam się.
 - Tak. Tylko martwi mnie, że tak szybko rośnie. Czuję ją coraz mocniej i minął dopiero miesiąc.
 - Wiesz ty i Kosma nie jesteście ludźmi.- zawahałam się mówiąc to.- Mogę dotknąć?- wskazałam na brzuch.
 - Jasne.- Chloe podwinęła lekko bluzkę a ja położyłam dłoń.
 - Czuję słabe wiercenie.- opromieniałam. - Pozwól mi być matką chrzestną.- zaczęłam się głośno śmiać.
 - No pewnie.- odwzajemniła śmiech.

***

 - Już pójdę do siebie jestem zmęczona.- ziewnęłam.
 - Dobranoc.- Vee położyła się do łóżka i czekała na Sama.
 Poszłam w stronę piwnicy szukając Kosmy.
 - Chodźmy spać.- otworzyłam drzwi do piwnicy i zaczęłam prosić.
 - Już idę.- przyszedł.
 - Jak sobie to wyobrażasz?- zmartwiłam się. - Ona nie będzie miała normalnego życia.
 - Chcę jej takie dać. Dlatego po zabiciu Trevora wyjedziemy zdala od nadprzyrodzonych rzecy.